سازگاری روانی ـ اجتماعی در دختران ورزشکار رشته‌های تیمی‌‌ و انفرادی

هدف از تحقیق حاضر، مقایسة نمره‌های سازگاری روانی ـ اجتماعی در دختران ورزشکار رشته‌های تیمی ‌‌و انفرادی است. بر ‌این اساس، نمره‌های سازگاری روانی ـ اجتماعی دختران ورزشکار رشته‌های تیمی ‌‌و انفرادی در 5 خرده مقیاس، شامل تمایل به رقابت، همکاری، تفاهم، گریز و محافظه‌کاری مقایسه گردیده است. حجم نمونة تحقیق، شامل 122 زن ورزشکار (سن = 7 21 سال) نخبه بود که به صورت خوشه‌ای تصادفی از سه رشتة انفرادی و سه رشتة تیمی ‌‌انتخاب گردیدند. اطّلاعات به وسیلة پرسش‌نامة سازگاری روانی ـ اجتماعی (توماس، 1998) جمع‌آوری گردید. ‌این پرسش‌نامه برای اوّلین بار در ‌ایران استفاده‌شده و همسانی درونی آن برابر 89% به دست آمده است. این پرسش‌نامه، دارای 30 پرسش دو گزینه‌ای است و پنج تمایل مختلف سازگاری روانی ـ اجتماعی را‌ اندازه‌گیری می‌‌کند. مقایسه‌های آماری فرضیّه‌های تحقیق به وسیلة t مستقل و2t‌ هاتلینگ صورت پذیرفته است. نتایج تحقیق نشان داد که نمرة خرده مقیاس‌های سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران تیمی ‌‌و انفرادی متفاوت نبود (05/0 p). مقایسه‌‌های درون‌گروهی نشان داد که ورزشکاران تیمی ‌‌بیشترین تمایل را به محافظ‌کاری و ورزشکاران انفرادی بیشترین تمایل را به تفاهم‌دارند. در هر دو گروه کمترین تمایل به رقابت بود. به طور کلّی می‌توان نتیجه‌گیری نمود که نمی‌‌توان بین تمایلات سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران تیمی‌‌ و انفرادی تمایزی قائل‌شد. یافته‌های تحقیق نشان می‌‌دهد که هر دو نوع ورزش تیمی‌‌ و انفرادی در سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران مفید هستند.